Ik fiets door de stad met een glimlach op mijn gezicht, ik hoor af en toe een ‘goedemorgen’ als reactie op mijn glimlach (vermoed ik), ik ben blij, voel me relaxed en heb zin in de dag. Ik sla af en hoor opeens ‘teringhoer steek je hand uit’. Ik begin heel hard te lachen, ik heb in die split second besloten dat ik mijn humeur niet laat verpesten door een scooter, maar roep wel achter haar aan ‘jij ook een fijne dag!’ Ik fiets door, kom aan op de brug, steek mijn hand uit – net iets te laat volgens de fietser die achter mij fiets – die roept namelijk ‘jezus mens doe dat eerder’ en steekt zijn middelvinger op. Ik kom aan op mijn bestemming en zie een hond een drol draaien midden op de stoep. Als de hond klaar is trekt zijn baasje aan zijn riem en zij lopen verder. Als hij langs mij loopt vraag ik of hij de drol kan opruimen, ‘bemoei je met je eigen zaken’ was zijn reactie.
Wat is hier aan de hand!
Ik voel een golf van verdriet door mij heen gaan en weet nog net mijn tranen te bedwingen.
Mijn leven staat in het teken van jezelf ontwikkelen en worden wie je in werkelijkheid bent. Zelfreflectie is de beste en meest doeltreffende manier om jezelf te ontwikkelen, het is niet altijd even leuk, doet soms pijn maar daarna levert het een schat aan kracht op. Ik heb op bovengenoemde situatie zelfreflectie toegepast.
Wat heeft mijn verdriet in genoemde situatie met mij te maken? Na dagen hierop te hebben gereflecteerd en mezelf de vragen gesteld, wat zie ik mijzelf nou doen, wat gebeurt er nou precies in mij? Waarom kon ik eerst wel goed maar bij de tweede keer niet meer positief reageren? Ik kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk van de eerste al geschrokken was, en de tweede hakte er echt in, om van de derde maar niet te spreken. Ik besef dat een reactie van een ander ‘iets’ in mij oproept, in dit geval verdriet. Ik kwam er ook achter dat ik daar direct een oordeel op mezelf aan koppel, namelijk ‘ik doe het niet goed’.
Ik kan de ander niet veranderen, ik kan het gedrag van de ander niet veranderen. Mijn zuivere reactie (de emotie verdriet) op hun gedrag kan ik niet veranderen. De emotie komt bij mij diep van binnen en is gekoppeld aan het “afgewezen-kind archetype”, vermoed ik. Wat ik mezelf daarna zie doen kan ik wel veranderen, namelijk de gedachte dat ik het niet goed doe. Hoezo laat ik mij in twijfel brengen door woorden van een ander. Dit geeft de ander heel veel macht over mij. Eigenlijk is dat niet waar: ik geef de ander macht over mij.
Van bovengenoemde gedachten ben ik mij bewust en daar kan ik mij in versterken, veranderen en trainen. Het dieper liggende stuk, het onbewuste, is in feite de motor van elke gedrag, en hier speelt het archetypische afgewezen kind mee. Dit is het stuk dat mij het meest interesseert want hier ligt de potentie!
In mijn omgeving merk ik dat als ik het archetype Afgewezen Kind noem, mensen direct reageren met: “maar mijn ouders bedoelden het goed”. Het Afgewezen Kind archetype heeft weinig te maken met de echte vader of moeder, het is een symbool. Iedereen heeft het Kind archetype in zich, het is alleen de invulling die jijzelf aan het archetype kind geeft wat jou maakt wie je bent. Als je bijvoorbeeld vroeger niet luisterde en je moeder na vijf keer gevraagd te hebben of je je rommel op wilde ruimen, boos werd, zou je dat ervaren kunnen hebben als ‘zie je ze houdt niet van mij’. Dat je moeder eerst vriendelijk was maakt geen indruk, het is de uiteindelijke boosheid die blijft hangen. Dit heb je dan destijds ergens diep opgeslagen in je lijf en weggestopt. We willen dat onze moeder van ons houdt en we willen niet dat zij boos wordt. Dit is een puur kinderlijke reactie, kinderen moeten nog leren te relativeren (natuurlijk houdt een moeder van haar kind, maar een enkele keer boos worden kan een enorme indruk achterlaten). Wanneer je later in soort gelijke situaties komt – dat iemand boos op je wordt – zit de kans er dik in dat je je weer afgewezen en ongeliefd voelt. Onbewust koppel je de ervaring aan de vroegere ervaring en projecteer je het op de ander. Dit gaat allemaal onbewust. Door dit te er- en herkennen en er alleen maar naar te kijken (reflecteren) zonder er iets mee te moeten doen, wordt dat pijnlijke stuk bewust. Door de situatie vervolgens te benaderen zonder oordeel, kun je de situatie herkennen en accepteren. En op een gegeven moment kun je in een soortgelijke situatie ervoor kiezen om anders met de situatie om te gaan en het je niet te laten raken.
Zo ook bij mij. Na dit zelf inzicht werd ik drie weken na bovengenoemde situatie weer (in mijn beleving) veroordeeld door iemand. Ik voelde weer een enorme woede in mij opwellen en de tranen prikten in mijn ogen. Ik besloot toen een stap naar achter te nemen en afstand te nemen van de situatie. Ik herkende het archetypische Kind in mij en heb dat stuk doorleefd. Daarna kon ik het naast mij neerleggen en zag ik in dat het oordeel niet van mij is. De ander oordeelt feitelijk over zichzelf.
Een week later veroordeelde weer iemand mij en zei ‘ja maar jij……. Hoe fascinerend dat dit thema weer op mijn pad komt. Ik wou zeggen: “draai het eens om en zeg eens ‘ja maar ik….’.
Ik glimlachte. Het raakte mij niet, ik had geen emotionele reactie, ik had het geïntegreerd. Ik hoefde vervolgens mijn reactie niet meer op een ander af te reageren en zo stopte de cirkel van oordelen. Het gaf mij een heel rijk gevoel, vrij en enorm krachtig.
We kunnen naar de ander blijven kijken en zeggen dat het aan hem of haar ligt, maar dat is ontkennen van de werkelijkheid. De werkelijkheid zit alleen in jezelf, verandering begint in jezelf, altijd. Het gaat erom hoe jij ergens tegenaan kijkt en hoe jij daarmee omgaat. Als je een groep, organisatie of nog groter geheel wilt veranderen, moet je bij het individu beginnen, bij jezelf.
Ik wens je een bewuste dag!
Hartelijke groet,
Mireille Steenkamer